Soms voel ik me een dag gewoon zo enorm boos. Vandaag is weer zo'n dag. Ik voel me gewoon boos omdat alles nog altijd zo oneerlijk blijft voelen. Boos omdat wij als jonge ouders een kerngezond kindje moeten missen. Boos op de buitenwereld, omdat ik soms zo het gevoel krijg dat we niet meer verdrietig mogen zijn. Boos op de moeders die samen met hun kindje in de speeltuin lopen. Boos op andere opa en oma's die soms vergeten dat mijn eigen vader en moeder een kleinkind moeten missen en geen opa en oma meer kunnen zijn. Ik ben ook boos op het feit dat onze zoon, mijn allerliefste, soms gewoon vergeten word.

En misschien ben ik uiteindelijk wel het meest boos op mijzelf, omdat ik me soms zo jaloers voel naar andere moeders. Maar ook boos omdat ik gewoon nog steeds niet weet hoe ik nu mijn leven weer op moet pakken. 

Meestal laat ik onze boodschappen bezorgen. Ik vind het soms lastig om gesprekken aan te gaan met andere mensen. En de supermarkt is dan een plek die ik het allerliefste vermijd. Helaas vergeet ik wel eens wat en moet ik alsnog de winkel in. Ik zet mijn mondkapje op, het mondkapje wat ik heerlijk vind om te dragen omdat ik gewoon niet zo herkend word, het voelt heerlijk anoniem. Als ik in de supermarkt loop komt er een mevrouw naar mij toe. Ze vraagt of het INMIDDELS weer een beetje goed met me gaat. Ik ben stomverbaasd, inmiddels?? Dus omdat het overlijden van Levi inmiddels meer dan 6 maanden geleden is moet het nu wel weer goed met ons gaan? Ik zeg haar dat het leven zonder Levi helaas nooit zal wennen, we missen hem! Ze snapt het wel zegt ze. Dan voegt ze er nog aan toe dat we gelukkig weer een mooi vooruitzicht hebben met de komst van ons 2e kindje...

We zijn zo blij met de zwangerschap, zo zielsgelukkig en dankbaar! En ja, de mevrouw heeft gelijk: Het is een prachtig vooruitzicht! Maar dit kindje kan en zal Levi nooit vervangen. Dit kindje zal nooit zijn grote broer leren kennen. En wij zullen Levi nooit als grote broer kunnen zien. En die gedachte doet zoveel pijn. En soms doen  vragen ook zoveel pijn. Maar ik besef ook dat het voor een ander soms ook zo lastig is. Wat moet je doen? Wat moet je zeggen?

De mevrouw in de supermarkt kwam naar mij toe terwijl ik alle gesprekken en mensen probeerde te ontwijken. Toch stelde ze mij een vraag, een pijnlijke vraag, maar ze liet daarmee merken dat ze het niet vergeten is. Ze is Levi niet vergeten. En ik denk dat ik dat het allerfijnst vind, dat er gewoon over hem word gepraat.

Levi is bijzonder, hij heeft mij mama gemaakt, hij heeft Timon papa gemaakt en hij heeft mijn vader en moeder voor het eerst opa en oma gemaakt. En dat blijven we altijd! Ook nu we Levi moeten missen.