Vanavond mogen we in het ziekenhuis slapen, dichtbij Levi. Aanwezig zijn, bij hem zijn is dan ook het enige wat we nu voor hem kunnen doen. We zijn moe maar slapen lukt niet. Het personeel op de ic is zo lief voor ons, we mogen naar hem toe wanneer we willen ook al is het midden in de nacht. Ook beloven ze ons dat als er iets is ze ons meteen wakker zullen maken.

De volgende morgen schrik ik vroeg wakker.  Ik heb dus toch nog even geslapen, direct maak ik Timon wakker en vraag of hij mee wil naar Levi. Het is nog donker op de zaal, we gaan naast zijn bedje zitten. Ik pak zijn handje en hou die vast. Daar ligt hij dan, zoveel slangetjes en draadjes. Hij is ingepakt in een deken met koude vloeistof. Zo krijgen de hersentjes de kans om zo goed mogelijk te herstellen. Hij ziet er zo ziek uit, hij rilt, en verder word hij alleen maar in slaap gehouden. Zo wil je je kindje niet zien liggen. Ik weet niet of hij pijn heeft, ik weet ook niet of hij ons hoort. Ik praat tegen hem en zeg hem dat ik zoveel van hem hou en dat alles goed komt. Ik weet het zeker! Ik geloof het! God zorgt toch?!

Zo gaan er uren voorbij. We zitten daar maar. Hoelang zullen we hier nog zitten?
Naast zijn bedje ligt een schriftje waarin de zusters af en toe iets opschrijven. We lezen het en ook wij schrijven iets voor Levi op. Ondertussen is er ook een kamer voor ons geregeld in het Ronald Mc Donalds huis. Hier mogen we de komende tijd verblijven.

De dagen daarna zijn er steeds epilepsie aanvallen te zien op de EEG, Dit is een apparaat wat de hersenactiviteit meet. Deze aanvallen zijn een gevolg van de reanimatie. Deze aanvallen moeten zoveel mogelijk voorkomen worden om de hersenschade zo klein mogelijk te houden. Dit word gedaan doormiddel van de medicijnen. Maar dat zorgt er ook voor dat onze kleine Levi in slaap word gehouden. Het is moeilijk om hem zo te zien. Wat missen we zijn geluidjes, zijn lachjes en zijn huiltjes. Het ziet er ernstig uit en de artsen besluiten om de medicatie op te hogen. Het maakt me verdrietig. Maar Tiem is zo hoopvol en dat helpt mij ook. We proberen samen te bidden maar het lukt niet. We weten niet wat we moeten zeggen. De tranen blijven steeds maar komen, we zijn zo moe en zijn beide zo bang! Thuis word er voor ons gebeden. Er is een grote appgroep aangemaakt waarin wij steeds een update kunnen sturen. Zo is iedereen die met ons meeleeft op de hoogte.

Op maandagmiddag word er een uitnodiging voor een bidstond in de appgroep gestuurd. Diezelfde avond staan er wel honderden mensen op het veld. Er word gezongen en er word gebeden voor onze Levi. Het is zo bijzonder. Wij kijken in de wachtkamer van het ziekenhuis mee via de telefoon. Het geeft hoop. We zijn die avond zo blij en dankbaar. Ook artsen en verpleegkundigen komen met ons meekijken. Ze zijn onder de indruk, ze hopen met ons mee, ze leven met ons mee. Ook deze mensen zijn zo bijzonder. God is bij ons, dat voelen we en dat weten we zo zeker!

Gisteravond voor het eerst met een fijn en gerust gevoel het ziekenhuis uit gelopen. We zijn blij! Levi mocht bij ons op schoot, en voor het eerst durfde ik te echt te geloven dat het goed zou komen!